کد مطلب:2785 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

چند وقتي است كه راجع به هر موضوعي هر چه دعا مي كنم و ختم هاي مختلف انجام مي دهم، حاجتم برآورده نمي شود. علت چيست؟

قطع نظر از پاداش و اجري كه براي دعا هست و اثر استجابتي كه بر دعا مترتب است، دعا اگر از حدّ لقلقة زبان بگذرد و دل با زبان هماهنگي كند و روح انسان به اهتزاز آيد، روحانيت بسيار عالي دارد، مثل اين است كه انسان خود را غرق در نور مي بيند و شرافت گوهر انسانيت را در آن وقت احساس مي كند. آن وقت خوب درك مي كند كه در ساير اوقات كه چيزهاي كوچك او را به خود مشغول داشته بود و او را آزار مي داد، چقدر پست بود. اولياي خدا هيچ چيزي را به اندازة دعا خوش نداشتند و همة خواهش ها و آرزوهاي دل را با محبوب واقعي در ميان مي گذاشتند و بيش از آن اندازه كه به خواسته هاي خود اهميت مي دادند، به دعا و راز و نياز اهميت مي دادند و هيچ گونه احساس خستگي و ملالت نمي كردند.

از هر دل و قلبي پنجره اي به سوي خدا هست. حتي بدترين افراد در مورد گرفتاري در وقتي كه اسباب و علل به كلي از او منقطع مي شود، تكاني مي خورد و به خدا التجا مي كند و دست به دعا بر مي دارد، زيرا ما انسانها ميل به خدا جويي و خداخواهي در فطرتمان قرار داده شده است و حالت همان طفل نوزاد را داريم كه به مادر نديده و نشناخته ميل دارد.

شرايط دعا

دعا شرايطي دارد:

1ـ دعا و خواستن و طلب در وجود انسان به طور حقيقي باشد و تمام ذرّات وجود انسان مظهر خواستن گردد و خود را به صورت يك گداي واقعي در برابر خدا در آورد، چون فرقي است بين خواندن دعا و دعاي واقعي. تا دل انسان با زبان هماهنگي نداشته باشد، دعا واقعي نيست.

2ـ شرط ديگر دعا، ايمان و يقين به رحمت بي انتهاي خدا است. در روايت آمده است: آنگاه كه دعا مي كني، حاجت خود را دم در آماده فرض كن.

3ـ شرط ديگر دعا اين است كه خواستة انسان بر خلاف نظام تكوين يا نظام تشريع نباشد، مثلاً اگر كسي دعا كند كه خدايا ! من از دنيا نروم ، يا اين نمك غذا را شور نكند، بر خلاف نظام تكوين است، يا دعا كند: خدايا! من در دزدي كردن موفق بشوم، كه بر خلاف نظام تشريع است.

4ـ در دعا بايد كسب و رزق و روزي كه انسان مي خورد، حلال باشد و دل صاف و پاك باشد.[5]

شرايط ديگري نيز هست.

حال اگر انسان دعا كرد ، ولي به خواسته هاي خود نرسيد، باز دعا فايده دارد. در روايت آمده است: دعاي او ذخيرة نيكي براي آخرت او محسوب مي شود. بنابراين نبايد دعا كردن را رها كنيم، بلكه بايد همواره دست احتياج و گدايي مان به سوي خدا دراز باشد.

1[5] شهيد مطهري ، 20 گفتار، ص 285 به بعد، با تلخيص.